Hiç tanımadığınız bir sokaktan geçerken aniden burnunuza gelen bir koku sizi yıllar öncesine ışınladı mı? Belki anneannenizin mutfağındaki tarçın, belki çocukluğunuzun parfümü… Koku, insan hafızasının en derin tünellerinden birine açılan kapıdır.

Koku alma duyusu, diğer tüm duyulara kıyasla doğrudan beynin duygusal merkezlerine bağlanır. Bu yüzden bir koku yalnızca koklanmaz; hissedilir, hatırlanır, yaşanır. Anılar koku eşliğinde saklanır ve bir gün ansızın yüzeye çıkar. Tam da bu yüzden koku bazen bir zamandır, bazen de bir insan...

Günümüzde ne kadar hızlı yaşarsak yaşayalım, bir koku bizi durdurabilir. İçimize çektiğimizde sadece havayı değil, geçmişi de içimize alırız. Bir fırının önünden geçerken çocukluğumuzu, bir çamaşır kokusuyla annemizi, bir çiçekle eski bir aşkı hatırlarız. Bazen sadece bir an ama o an, her şeyi değiştirir.

Hafızamızın bu sürprizlerine izin vermek, kendimize açtığımız samimi bir kapıdır. Kokulara karşı duyarlı olmak, yaşamı daha derin hissetmek anlamına gelir. Çünkü koku, görünmeyenin tanığıdır. Ve her koku, aslında bir hikâye anlatır.